27/2: Vlucht en Aankomst

Op zaterdag 27 was het eindelijk zover! Na maanden van voorbereiding en denken van: O, het is pas eind februari, was de dag aangebroken dat we naar Engeland zouden gaan! Een aantal dagen van te voren hadden we onze koffers al ingepakt. Das was nog een hele toer. 3 maanden kleding inpakken terwijl je maar max 23 kilo mee mag nemen. Zo'n koffer lijkt best groot, totdat je er handdoeken, dekbedovertrekken en matrashoezen in gaat stoppen. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
Zaterdag morgen konden we nog rustig aan doen. We vlogen pas om half 5 's middags, wel wilden we op tijd op Schiphol zijn zodat we alles op ons gemak konden uitvinden. Tja, we vliegen ook niet elke dag! We ontmoetten elkaar op Schiphol, bij de bagageafgifte. Jeannette had al samen met haar vader eerder de bagage afgegeven. We moesten even goed kijken hoe dat werkte, je koffer afgeven. Je zet je koffer in een ijzeren 'mond' op het scherm ernaast verscheen, na het scannen van het ticket, waar je koffer heen werd gestuurd. Even later rolde er een zelfklevend label uit die we om het handvat van de koffer plakten. Alles goed? Gecontroleerd? Ja? En hap slik, je koffer was 'opgegeten' door de 'mond'. Samen met onze families liepen we nog even door de hal van Schiphol. Als snel besloten we om maar richting de douane te gaan. Net daarvoor werden er nog snel wat foto's genomen.
En toen: afscheid nemen. De zakdoekjes liggen klaar. Doei mam, Dag paps, doei broertje en dag zusje, tot over 3 maanden, we gaan jullie heel erg missen! Ja, we gaan foto's sturen en ja, we gaan skypen. Na veel gezwaai verdwenen we uit het zicht: de roltrap op naar boven. Net voordat we naar de douane liepen konden we naar beneden kijken. Nog een laatste zwaai en we waren weg. Bij de douane waren we goedgekeurd en konden we zo doorlopen. Er werd wel gevraagd of we onze schoenen uit wilden doen. Liepen we daar hoor, op onze sokken. Door de scan heen met onze armpjes omhoog en toen waren we compleet drugs-free. In de hallen erachten konden we ons uitleven door taxfree te shoppen. Nog even een horloge van 25.000 euro aan de haak geslagen, maar ja, taxfree he:)
Hierna besloten we naar de gate D6H te lopen en na even gewacht te hebben zaten in de bus en reden we rondjes over het vliegveld op weg naar onze KLM Cityhopper;) Een schattig mini vliegtuigje waar ongeveer 100 passagiers in mee konden dat ons veilig naar Bristol moest brengen. We hadden een mooie plek net achter de vleugel. Na een paar honderd meter racen over startbaan werden we achterover in onze stoel gedrukt en gingen we de lucht in. Het was mooi helder weer om te vliegen en we konden Amsterdam mooi zien liggen. Na een voorspoedige vlucht van 55 minuten landden we in Bristol.
Welcome in England!
We kwamen in een, met Schiphol vergeleken, uitgestorven vliegveld. We plukten onze koffers van de bagageband en liepen naar de uitgang. Nog snel pinden we een paar Pounds voor de bus en trein en het tweede deel van de rein kon beginnen: in Trowbridge zien te komen. Met de bus die voor het vliegveld stond kwamen we in Bristol Temple Meads. Daar stapten we over op de trein. Dat gaf nog de enige oponthoud want Jeannette vond het nodig om klem te zitten tussen de toegangspoortjes van het station. Een nors kijkende meneer kwam de klem zittende koffer bevrijden en we liepen het perron op. We zagen op de borden dat onze trein binnen een paar minuten zou vertrekken. We moesten haast maken! Helaas stonden we toen op het verkeerde perron en toen we eindelijk na veel gezeul met mega koffers over trappen die we ook nog eens persé links moesten nemen op het juiste perron stonden was de trein al lang en breed vertrokken. Een half uur later konden we instappen in een overvolle trein. Een vriendelijke heer hielp Laura om haar koffer in de trein te krijgen. Het viel ons op dat Engelsen heel erg vriendelijk zijn. Ze schoven allemaal opzij om plaats te maken voor ons. Na een staand treinritje waar treindeuren gerust even open en dicht klapperden terwijl de trein een flinke snelheid had bereikt kwamen we veilig en wel op het station van Trowbridge. Een man genaamd David kwam op ons af en stelde zich voor. Hij is onze huisbaas en bracht ons met zijn VW bus naar ons huis in The Halve. Voordat we thuis waren kregen we een snelle rondrit door het stadje. De winkels liet hij aan ons zien en ook onze stageschool liet hij even zien. Bij het huis laadden we de koffers uit en kregen we een rondleiding door het huis. We kozen onze slaapkamers uit. Elke kamer in het huis heeft een andere kleur. Laura vloog direct op de pink room af. Dat is haar kamer voor de komende maanden. De kamer van Jeannette is behangen met een typisch Engels blauw bloemetjes behang. Hierna konden we weer meerijden naar de supermarkt die tot wel 23 uur open is. De nodige boodschappen sloegen we in bij de immens grote supermarkt Sainsbury. Daar nam David afscheid van ons. We zouden hem de dag erna weer zien in de kerk. Bepakt en bezakt met tassen vol boodschappen liepen we naar huis. Na wat gerommel met de deur die we niet gelijk open kregen stapten we het huis binnen dat voor 3 maanden ons thuis zal zijn.
We hadden nog reuze trek want avondeten hadden we nog niet gehad. Het was inmiddels ook al half 10. Een pizza en Frankfurterworst ging er best wel in. We waren al erg moe en besloten om naar ons bed te gaan.
Morgen, zondag, zou weer een dag worden vol nieuwe ervaringen.
Onze eerste indruk is heel erg positief. We gaan het vast super leuk hebben de komende maanden!